Vijf vragen aan Brabantse Nieuwe: Remy Neumann

Wanneer en waarom besloot je kunst te gaan maken?  

Er zijn twee momenten die bepalend zijn geweest in mijn pad naar het kunstenaarschap. De eerste was in groep twee van de basisschool. Ik tekende een papegaai in een kooi met tralies die voor én achter de vogel liepen, zodat er een illusie van ruimtelijkheid ontstond. Vanaf die dag was tekenen verweven met mijn identiteit en mijn plek in de wereld. Voor het eerst kreeg ik respect voor iets dat ik had gedaan.

Het tweede moment was in 2004 toen ik met school naar de tentoonstelling Brain Box Dream Box van Paul McCarthy in het Van Abbemuseum ging. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt! Er heerste een heel beladen sfeer en er was een ruimte waar allemaal kerstbomen stonden. Deze ruimte was gevuld met een enorme verstilde, mystieke sfeer die ik zo intens ervoer dat ik dacht dat ik flauw ging vallen. In de ruimtes daaromheen waren machinale figuren aan het tree-humpen en in videoinstallaties ontspoorden politieke relaties tot het punt dat het een soort losgeslagen orgies en foodfights werden. Alles met een absurd en humoristisch sausje van Disney en Amerikaanse overdrijving. Een intense ervaring die mij op scherp zette en vervulde van een energie om zelf ook dingen te maken. Maar het moment dat ik zeker wist dat ik iets speciaals had ervaren, was toen ik mijn klasgenoten sprak. Stuk voor stuk vond iedereen het maar raar en snapten ze totaal niet wat ze zagen. Terwijl ik het gevoel had dat ik een nieuw niveau van omgang met de wereld had gevonden.

Wie of wat is je grootste inspiratiebron?  

Ik laat me graag inspireren door een veelheid aan verschillende makers. Ik heb vaak korte periodes dat ik me totaal onderdompel in de wereld van een maker die ik nieuw heb 'ontdekt'. Ondertussen zijn er al ongelofelijk veel van deze obsessies de revue gepasseerd. Als ik op dit moment een aantal kunstenaars noem die me inspireren, dan komen deze namen het eerst naar boven: Paul McCarthy, Tala Madani, Philip Guston, Francis Bacon, Bruce Bickford, Saeio, Susan Te Kahurangi King, Jan Svankmajer, Alejandro Jodorowski, Andrej Tarkovski, Matthew Barney, Bendt Eyckermans, TalR, Breughel, Jheronimus Bosch, Jim Henson, Olafur Eliasson, Friedrich Schröder Sonnenstern, Riots1394, Luigi Serafini, China Miéville, Monster Chetwynd, Daniel Johnston, Sergei Parajanov, Philip Akkerman, Robert Crumb, Moebius, Franquin, Dondi White, Dick Verdult, Simon Bus, Lee Scratch Perry, Gert Hanegraaf, J.M.A. Biesheuvel, Cees Nooteboom en zo kan ik nog even doorgaan.

Maar ik word ook erg geïnspireerd door middeleeuwse grotesken, de gotiek in zowel architectuur, sculptuur- en schilderkunst, mythologie en volksverhalen, psychedelica, dromen, Jungiaanse theorie, alchemie, antropologie, graffiti uit de jaren 70 en 80 op de subway van New York, wolken, muziek en ik vergeet vast nog allerlei andere inspirerende dingen te noemen.

Je bent een beginnend kunstenaar. Neem ons eens mee! Hoe kun je dit pad het beste bewandelen volgens jou?  

Iedereen bewandelt natuurlijk een eigen pad, maar het is vaak vooral een kwestie van doorzetten en geloven in jezelf. Ik ben tien jaar geleden afgestudeerd aan de academie en viel daarna in een zwart gat. Niemand, behalve mijn vrienden, wist dat ik werk maakte en ik heb zeker acht jaar zieldodende baantjes gehad om mijn hoofd boven water te houden. De eerste zes jaar na mijn afstuderen had ik bijna geen exposities. Toch ging ik na mijn werk gelijk door naar mijn atelier om te schilderen en soms at ik pas als ik laat in de avond thuiskwam. Dit kon ik alleen volhouden, omdat mijn noodzaak om te schilderen zo groot is. Tegenwoordig wordt mijn werk steeds meer gezien en krijg ik mooie kansen. Ik ben daar erg dankbaar voor.

Het kunstenaarschap is op zijn mooist als je werkt vanuit generositeit. Gun anderen ook kansen en probeer een familie op te bouwen van gelijkgestemde makers waarin je elkaar bij veel dingen betrekt. Je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden, dus kijk rond naar mensen die expertise bezitten op gebieden waar jouw zwaktes liggen. Uiteindelijk wordt je makersfamilie dan een soort onverslaanbare super transformer, waarbij elk afzonderlijk onderdeel een andere maker is.

Wat wil je vertellen met jouw werk?  

Ik wil dat je met een glimlach kunt kijken naar dingen in mijn werk, waar je normaal misschien voor zou wegkijken. In eerste instantie lok ik de kijker naar mijn schilderijen door het kleurgebruik. Maar als je langer kijkt zie je demonen, schedels, nachtmerries en angsten. Ik geloof dat het helend kan zijn om dingen die eng, vervelend of ongemakkelijk zijn, met lichtheid en humor te benaderen.

Daarnaast maak ik ook werk waarin ik me verwonder over dit prachtige bestaan en de absurditeit van het leven. Ik denk dat mijn werk een absurd beeldverslag is van hoe mijn bewustzijn veranderd. Hoewel dit heel persoonlijk is, is het ook universeel want iedereen weet hoe het is om jezelf te confronteren of nieuwe dingen te ontdekken.

Door mijn schilderijen te koppelen aan andere disciplines zoals dans, poppenspel en muziek, creëer ik ervaringen die de kijker via meerdere zintuigen meenemen in mijn wereld. In de samenwerkingen met andere makers ontstaat altijd iets magisch. Dit uit zich vooral in performances die ik vaak ook vastleg op film. Een aantal compilaties van live performances zijn in de tentoonstelling te zien en er komt een speciaal moment waarop ik een nieuwe performance ga maken. Hierin komen mijn schilderijen, dans, videomapping, muziek, poppenspel en smaak samen.

En tot slot: waar zie je jezelf over 10 jaar?   

Ik zie mezelf in binnen- en buitenland exposeren, maar ook het theater ingaan omdat daar veel mogelijkheden liggen om als schilder samen te werken met andere disciplines. In het theater kun je de tijd nemen om een werk te laten ontvouwen en je kunt het publiek helemaal meenemen in de setting die je wilt neerzetten. De dynamiek en de technische mogelijkheden zijn heel anders dan in een museum of tentoonstellingsruimte en daar wil ik wat mee doen.

Wil je meer van Neumann's werk zien? Van december 2022 t/m februari 2023 kun je hem aan het werk zien in het gastatelier van Kloosterhotel ZIN in Vught. Daar gaat hij aan de slag met nieuwe werken op klein formaat. Naast de schilderkunst werkt Neumann aan een korte film. Over een man die door een opeenstapeling van absurde en verontrustende gebeurtenissen in dansen uitbarst. Hij heeft zichzelf niet meer in de hand en kan niet stoppen. Hoe reageert zijn omgeving hier op?